środa, 23 stycznia 2013

Zasady

Dziecko nie lubi chodzić do przedszkola. Bardzo. Nie mogę dojść do sedna sprawy, dlaczego?
- Tylko z mamą!
- Mamo, wypisz mnie z przedszkola, wypisz się z pracy, bądźmy w domu, tylko ty i ja, aż do umarcia!
Hm, z nudów, chyba.
Czy w przedszkolu jest źle, czy po prostu gorzej niż w domu? Stawiam na to, że w domu jest inaczej, zbyt inaczej.
W domu mamy mało zasad. W zasadzie żadnych zasad, których nie umiałabym uzasadnić. Jeden słodycz dziennie, mycie zębów, odkładanie rzeczy na miejsce ( ...ekhm to akurat może nie za bardzo działa), przytulanie się po kłótniach, szanowanie własności. I jak je tu wymieniam, to jeszcze dodam, że w zasadzie żadnej nie stosujemy konsekwentnie. Bo są wyjątki i już. Czasem idziemy spać na bruda, czasem jemy słodycze na obiad, a bałagan mamy często. Zasady są po to, by żyło nam się przyjemnie.
Natomiast w przedszkolu zasad jest sporo. Nie wolno rozmawiać przy jedzeniu, nie wolno przynosić zabawek z domu, nie wolno biegać po sali, nie wolno rzucać śnieżkami, nie wolno odzywać się do przyjaciela, który ma karę za złamanie zasad, nie wolno zostawić rozrzuconych zabawek. Za karę stoi się pod ścianą, po karze przeprasza się panią. Oraz najważniejsza, zasady są po to by ich przestrzegać.
W zasadzie z tymi zasadami to mam tylko jeden problem - nie umiem odpowiedzieć po co je wprowadzono inaczej niż “żeby panie miały święty spokój”. Według mnie zasadniczo są bezzasadne.
Czarę goryczy przepełnia dobór utworów muzycznych na bal karnawałowy. Dziecko indoktrynowane od najmłodszych lat Linkin Park, Kultem i Iron Butterfly, nuci obecnie ona tańczy dla mnie na zmianę z gangam style.
Heh.

poniedziałek, 21 stycznia 2013

Ajurweda cd.

Znowu o książce, do której podchodzę nader poważnie. Piję ten ocet i nawet mi wchodzi. Zbawienne skutki nacierania się owszem zauważyłam, więc nie ustanę.
Skończyłam część poświęconą jedzeniu. Poprzednia, ta o wyglądzie, też skupiała się na jedzeniu, a ta o jedzeniu była oczywiście w dużej mierze o jedzeniu, ale też troszkę o niejedzeniu i o gimnastyce. Aby jeść zgodnie z ajurwedą, należy określić swój żywioł. Przystąpiłam do autoanalizy, gdyż jak wiadomo, do tej pory swojej osobie nie poświęcałam zbyt wiele uwagi. No. Zapoznawszy się z typami zaprezentowanymi w omawianej lekturze, doszłam do wniosku, że jestem indyjskim kundlem i po równo mam każdego żywiołu za wyjątkiem wody. A to dziwne, bo wodę lubię (z octem, pffff). Tu się zasromotałam srogo. Jak tu stosować dietę, gdy nie wiem którą? Czując się jak żebrak zaglądający przez okno do pałacowej kuchni, przeczytałam wskazówki żywieniowe dla każdego z czystych typologicznie żywiołów. Po lekturze humor mi się jednocześnie poprawił i zaraz siadł. Otóż, niezależnie od reprezentowanego typu należy jeść taczkę warzyw, następnie nieprzetworzonych węglowodanów, strączków, nie za wiele mięsa i nabiału, ciutkę orzechów. Różnice są w warzywach, ale przecież każde warzywo zdrowe, nie? Natomiast, i tu kryje się zła wiadomość, każdy z żywiołów, nawet ogień, ma unikać jak ognia: kawy, alkoholu, słodyczy i objadania się wieczorem. Więc mam przerąbane na całej linii. 
A tak już zupełnie poważnie, to muszę coś zrobić, by podsycić mój ogień metaboliczny. Powinnam jeść mniej, a częściej. Obawiam się bardzo tej zmiany, że nie zupełnie mniej się tego zrobi.

czwartek, 17 stycznia 2013

Księżniczki i rycerze

- Mamo, wiesz dlaczego dziewczyny lubią różowy?
- Nie wiem.
- Bo chcą być księżniczkami.
- A czy chłopak może być księżniczką?
- Nieeee.
- A jeśli założy piękną sukienkę i koronę?
- No nieeee.
- A czy dziewczyna może być rycerzem?
- Nie!
- Nawet jak założy zbroję?
- Nawet.
- A jak będzie świetnie walczyć mieczem?
- Oj mamo, żeby kimś zostać nie wystarczy nałożyć strój i być w czymś dobrym. Trzeba jeszcze podjąć decyzję, kim się chce być.
- Czyli jak jakiś chłopak podejmie decyzję, że chcę być księżniczką...?
- To wtedy może być.

:-)

poniedziałek, 14 stycznia 2013

Weekend

Byłam na niesamowitej wyprawie w śniegowej krainie. Co dziwne, pomimo zwałów śniegu, wcale nie było zimno. Było ze mną Dziecko i dziecko Dziecka. Nie widziałam twarzy mojego wnuka, bo był zawinięty w tobołek. Jechaliśmy pociągiem przez wąwóz. Nie było tam torów, za to co chwilę rozlegał się dudniący głos Szefa, który wydawał nam polecenia. Musieliśmy spełniać różne dziwne rozkazy, a jednocześnie być tak cicho, by nie obudzić dziecka Dziecka. Nagle zobaczyłam, że goni nas lawina. Spanikowana zaczęłam szukać skalnej groty, w której moglibyśmy się schronić, ale wtedy Dziecko znalazło komputer, wpisało hasło i lawina zmieniła kierunek. Potem zostawialiśmy lawinie mylące znaki na śniegu, żeby nas nie odnalazła. Do następnego wąwozu przedostaliśmy się przez portal. Było strasznie. Zaatakowali nas śnieżni ninja. Na szczęście okazało się, że mam magiczny miecz i umiem się nim posługiwać. Niestety było ich za dużo i uwięzili nas w wieży razem z całym pociągiem. Dziecko, które w całej tej historii wykazywało się nieustająco inicjatywą, przebudowało pociąg na skuter śnieżny i rozpędziło się na maksa, przebijając mury wieży. Ja chroniąc dziecko Dziecka magicznym mieczem odpędzałam się od złych ninja. Potem były jeszcze różne inne mury do pokonania, wąwozy, do których można się było przedostać przez magiczne bramy lub bardzo niebezpieczne i strome zbocza. Pamiętam że ciągle albo się wspinaliśmy, ślizgając się po oblodzonych kamieniach, albo spadaliśmy w przepaści. Były też małpy huśtające się na lianach oraz zaczarowywane niewidzialne drzewa.
I to nie był sen.
To był sobotni spacer po parku.
Dziecięca wyobraźnia rulez.

sobota, 12 stycznia 2013

Kilka słów o Dziecku

Czasem zapominam, że jestem "blogującą mamą" i na kilka miesięcy skupiam się bezczelnie na sobie. Czas przerwać egoistyczną serię postów o tym jak mi źle/dobrze*.
Kilka dni temu Agnieszka Stein zapytała na swoim fanpejdżu, czego chcielibyśmy nauczyć dzieci, a nie umiemy. Nauczyć, a nie sami zrobić. No więc, ja bym chciała żeby Dziecko samo kładło się spać i mogło samo zostawać na noc, nie do rana, ale tak do 1-2. Żeby umiało umyć podłogi i wypastować przy okazji. Umyć okna, bo ja jak wiadomo tego nie robię. O, i jeszcze zapiąć mi bransoletkę. Czytać sobie samodzielnie na dobranoc, wstawić i rozwiesić pranie. No tego typu praktyczne umiejętności przydatne każdemu dziecku matki-singielki.

Poza wyżej wymienionymi uważam, że Dziecku idzie świetnie przyswajanie nowych skili. Na przykład słyszałam, że pisanie/czytanie to wyzwanie. No więc Dziecko jakoś w listopadzie oświadczyło, że pragnie napisać list do Mikołaja, mimo że Mikołaj jest tylko w bajkach. Bardzo się zdziwiłam, ponieważ Dziecko miało epizod z "literkami" czyli z klawiaturą gdzieś około drugich urodzin, a teraz nagle po prawie trzech latach wyszło na jaw, że zna litery i jak mu mówić po kolei, to napisze w zasadzie wszystko, jak sprawna sekretarka.
Gdy czytam wieczorem jakieś książki, to Dziecko literuje wybrane słowa ... niestety niektóre są po angielsku i nie wiem, jak mu wyjaśnić ten zamęt, że w to czasami ł.

Pływać nauczyło się Dziecko na własne życzenie, a w zasadzie żądanie, aby je w basenie puścić "bo jak się będzie topić, to się samo jakoś uratuje". Uratowało się, indeed, i od tego czasu bardziej pluska niż pływa, ale na powierzchni się utrzymuje i jakieś tam dystanse nawet pokonuje, powiedzmy 4 metry.
Z jazdą na rowerze nie wiem, jak było, gdyż mnie przy tym nie było, ale podobno 2 minuty i pozamiatane. Na nartach widziałam natomiast jak to szło. A szło według jednego magicznego wzorca. Gdzie ja odpuszczałam i mówiłam sobie w duchu, a niech się gamoń nie nauczy i do końca życia jeździ ze mną za rękę, tam Dziecko zaczynało się domagać samodzielności i odnosiło sukces. Więc, droga Agnieszko, nie mam pytań!
*wybrać właściwe

Ajurweda

Czytam książkę o ajurwedzie dla kobiet. Przeczytałam jedną trzecią. Gdybym chciała wprowadzić w życie wszystkie zalecenia, to musiałabym jeść tyle różnych rzeczy każdego dnia, że w mgnieniu oka uzyskałabym figurę rodem z Kamasutry. Ale nie od razu Rzym zbudowano, więc małymi krokami. Na razie wprowadziłam prażone siemię lniane, które znałam już wcześniej, ale nie stosowałam. Jedna łyżeczka codziennie rano. Oraz sezam prażony. Jedna łyżeczka codziennie rano. I to jest pyszne, czasem trudno przestać na jednej łyżeczce :)
W kroku drugim chciałam zastosować ocet jabłkowy organiczny. Według autora należy zażywać octu zewnętrznie i wewnętrznie.
Łyżkę octu dodałam do pół litra wody. Wyplułam. Podobno, gdy jest za ostre w smaku, można dodać miodu. Użyłam miodu z arbuza, gdyż prawdę mówiąc nie ma wielkiego wzięcia i wymięka wobec pszczelej konkurencji. Anyway mieszanka miała smak taniego wina, które postało otwarte z dwa tygodnie na słońcu. Tyle że bez alkoholu. Wyplułam. Odmawiam. Pozostanę zakwaszona i będę mieć zanieczyszczoną wątrobę. Trudno.
Następnie przystąpiłam do stosowania octu zewnętrznie. Wymieszałam w proporcji 1 do 2 z wodą i umyłam tym twarz. Nie szczypie, nie ciągnie, może być. Tyle że śmierdzi. I to nie tak jak ocet spirytusowy, którym nabożnie czyszczę całą chałupę i którego zapach lubię. Śmierdzi jak lekko podkiśnięta ścierka zmoczona w occie. No naprawdę, czy natura nie mogła nas obdarować jakimiś przyjemniejszymi środkami na drugą młodość?

piątek, 11 stycznia 2013

Poranny zen

Wstałam wcześniej, żeby pomalować paznokcie  Na czerwono, bo piątek. Najpierw zebrałam kubki z mebli i nastawiłam zmywarkę. Potem zebrałam gacie z podłogi i nastawiłam pranie. Potem spreparowałam kawę i herbatę i pomalowałam paznokcie. Jedna warstwa, druga, utwardzacz. No i co? i teraz muszę siedzieć 40 minut. Następnym razem wstaję o 4.20.
Żebym chociaż miała coś mądrego do napisania... Może jakiś błąd wychowawczy opiszę? E tam, Dziecko mi już wybaczyło, więc luzik. Miałam w planach ponarzekać na pocztę, ale jakoś mi ostatnio znowu dobrze i postanowiłam jednak nie narzekać. Co dziwne jest, bo w zasadzie trochę różnych nieprzyjemnych rzeczy się wydarzyło, np. +3 kg. Mam jednak poczucie, że to wszystko mnie osobiście nie dotyczy, nawet te kilogramy. Może zbliżam się do zen?

czwartek, 3 stycznia 2013

Polska język piękna język

W ciągu ostatnich 3 tygodni przeczytałam pięć książek polskich autorów. Jest to ewenement pod wieloma względami, gdyż po pierwsze nie mam czasu na tak intensywne czytanie i zwykle słucham, po drugie nie przepadam za polskimi twórcami, po trzecie zawsze wolę czytać/słuchać po angielsku.
Ewenement zaowocował pozytywnymi uczuciami do pisarzy polskich, chociaż Masłowską to czyta się jak tanie tłumaczenie. Uznałam jednak, że to taki zabieg artystyczny i celowo autorka stosuje szyk angielski lub tłumaczy wyrażenia idiomatyczne dosłownie. Że niby teraz tak się mówi.
No dobra, jestem pod wrażeniem, szacun i już nie będę omijać łukiem. Obiecuję poprawę.
Nowej fali mojego czytelnictwa sprzyjał fakt, iż Dziecko było w dziadkowym sanatorium oraz to, że na fejsie niemalże codziennie rzucali promocje na ebooki. Jak tu nie kupić, jak dają po 9 zł? W życiu tyle książek nie kupowałam.
Szopka Papuzianki to wiadomo... oblepia smutną i tłustą od socjalizmu i oleju gliną, ale jednak wychodzi się z niej zwycięsko. Ja tak przecież nie żyję, no nie? Mnie się udało uniknąć spapkowienia, zgderliwienia i wygniatania fotela. Hurra.
I jeszcze Mariusz Szczygieł oraz Jarosław Grzędowicz. Nie będę pisać, co myślę, bo to nie matura i rozprawki oraz analizy porównawcze czy inne rozbiory wierszy zostawiłam szczęśliwie za sobą. Powiem tyle, dobrze chłopaki piszą. Dziewczyny też. Zupełnie różne warsztaty, a wszystkie mnie zachwyciły.



środa, 2 stycznia 2013

Dawno dawno temu

Dziś o przemijaniu. Zachciało mi się pogrzebać w fotografiach. Takich starych, wydrukowanych na papierze błysk 10x15. Bardzo starych. Z liceum. Z czasów przedwarszawskich, przedpracowych, przeddzieciowych, przedkredytowych, przedzmarszczkowych. Wakacje były wtedy zawsze w lecie i trwały 2 miesiące, a na Mazurach było czysto i miejscami zupełnie pusto. Moi dziadkowie żyli, mój ojciec miał fale we włosach, a ja chodziłam w glanach i bez makijażu. Nie mogę uwierzyć, że nie lubiłam wtedy moich włosów. Sądziłam na dodatek że jestem gruba. Oczywiste było, że moje życie może się potoczyć według milionów zupełnie niebanalnych scenariuszy i że na pewno nie popełnię klasycznych błędów dorosłych.


Grzebanie w przeszłości to ryzykowna sprawa. Niechcący wywołałam ducha z przeszłości, uchyliły się drzwi nie otwierane od dawna i powiało starym smutkiem. Bardzo mi dziś samotnie w związku z tym. Garnę się do ludzi i pozwalam sobie na więcej lenistwa niż zwykle.

wtorek, 1 stycznia 2013

2012

Chyba od dawna nie spędzałam sylwestra w mieście i zapomniałam ile fajerwerków wystrzeliwanych jest w niebo tej nocy. A może to był taki wyjątkowy rok, że ludzie chcieli specjalnie hucznie uczcić jego zakończenie? Idź, parszywy dziadu i nie wracaj! A może potrzebowali zagłuszyć lęk przed tym nowym, który być może będzie jeszcze trudniejszy? Anyways, walili mi po dachu długo w noc i chociaż byłam śpiąca i nie planowałam żadnych podsumowań, to spać mi nie dali  i chcąc nie chcąc rzuciłam okiem w lusterko wsteczne.
Lusterko wsteczne mi się giba. M je walnął barkiem i giba się. Trudno dostrzec wyraźnie, co zostawiam za sobą. Jakby tak przeanalizować to walnięcie barkiem i metaforycznie to walnięcie sparabolizować na moją obecną sytuację życiowo-matrymonialną, to można niejedno sobie uświadomić. Co robił w moim samochodzie, skąd jego bark wziął się w okolicach lusterka, jakie miał intencje, co bym zrobiła gdyby jego i jego barku tam nie było. Ale ja bym nie chciała metaforycznie parabolizować. Ja chcę znać prawdę, a ta mi się wymyka.
Wiem, że minionego roku wykonałam niejedno odważne posunięcie. Przekroczyłam niejedną własną granicę i za każdym razem miałam frajdę. Z jakiegoś powodu ustałam i już nie przekraczam, chociaż pamiętam przecież jak było mega fajnie.
I czy na trzeźwo, czy po winku, czy wyspana, czy w środku bezsennej nocy, zadam sobie pytanie, czemu stoję w miejscu, co mnie tak przybetonowało? To za każdym razem nie wiem. Czyli nie chcę wiedzieć. A jak nie chcę, to mam powód. Czyli coś jednak wiem. Rozumiecie mnie?
Przecież wiem i każda komórka mojego ja wie, że dobrze się stało. Że gdybym została z M, to teraz płakałabym pod niebieskim łazienkowym dywanikiem, chowała się w golfie lub zwijała w kłębek pod stołem, jak świetne choć czasem smutne blogerki Frustratka, Pierwsza czy Tylko Spokojnie. Wiem, że tak by było, bo zaczęłam pisać bloga właśnie dlatego, że miewałam stany spod niebieskiego łazienkowego dywanika, które koniecznie wymagały słów, szyku i odbiorców, bo inaczej... nie chcę myśleć.
Wiem z całą mocą, że po wielu latach odzyskałam spokój, radość, ciekawość, spontaniczność i szaleństwo, za co jestem prawdziwie wdzięczna każdego dnia.
Więc skoro wiem i jestem taka tego pewna, to czemu ten pozew nadal nie złożony? Czemu nie napisany nawet?