wtorek, 31 sierpnia 2010

Miło rozpoczęty wieczór

Koniec upałów, początek korków (jak dobrze, że mi się w tym roku nie nakładały!), koniec wakacji, początek przedszkola.
Aż trudno uwierzyć, że wakacje już się skończyły. Były w ogóle? ktoś je widział? ja nie przypominam sobie....
W związku z tym przedszkolem mam lekuchny stresik. Tak z tydzień nie mogłam spać, pfff. Matka większa panikara niż Dziecko, więc dostawy Dziecka do przedszkola w tym tygodniu organizuje Ojciec.

Dzisiejsze usypianie:
- Mamo, chcę do dużego łóżta.
Wzięłam, a co.
- Mamo, chcę moje tuleczti.
Dałam, niech je.
- Mamo, chcę do małego łóżta, tam nie ma okruszktów.
Ha. Nieźle to sobie wykombinował.

A.A.A. Zwróciliście uwagę na "dzisiejsze usypianie"? Tak jest. Jest 20.30, a Dziecko śpi od 20 minut. Chyba polubię to przedszkole.

środa, 25 sierpnia 2010

Co tam, panie?

Hm. A wcześniej długo mnie nie było. Wiem.
Żyłam w wielopokoleniowej rodzinie na prawach komuny. 3 pokolenia, 7 osób, 5 laptopów, 9 telefonów komórkowych, 3 Zygzaki, 50 metrów z ogródkiem. Jedna toaleta.
Faaaaaaajnie było.
Taki pierwszy wstępny przymiarkowy międzynarodowy kongres fanów prosecco i kiełbaski z ogniska.
Wszystkim uczestnikom serdecznie dziękuję za wspólnie spędzone chwile. Szczególnie w łazience.

Poza tym odbyłam wielce pouczające spotkanie z dietetykiem licencjonowanym, który uświadomił mi, że jeśli chcę umrzeć piękna i zdrowa to muszę koniecznie zmienić miłość do słodyczy w miłość do orzechów, zażywać 17 tabletek witaminowych co 2 godziny, pić wodę z filtra, olej z aceorli oraz sok z aloesu. Bądź odwrotnie. Więc jestem na odwyku. Miewam stany deliryczne, które leczę pestkami z dyni i nerkowcem. Boszszsz.

No i jeszcze na sam koniec. Kiedyś dawno temu w Ameryce oglądałam program o niegroźnych zboczeniach. Jest taka para, która uwielbia pławić się w jedzeniu. Ta. Szczególnie upodobali sobie tuńczyka z kukurydzą. Bez jaj. Biorą wiadro tuńczyka z puszki, wiadro kukurydzy, wsypują do wanny, włażą w to razem i się nacierają. Po gołej skórze. Trochę do buzi, trochę na cycki. A kurkurydza im wbija się w fałdki. Ciekawe kto czyści odpływ w ich wannie.
No właśnie. A ja byłam w takim spa, gdzie dokonuje się zabiegów ezoteryczno-aromatycznych przy wykorzystaniu produktów spożywczych. Na dłonie mleko kokosowe, migdał, cukier, miód, olej sezamowy. Na ciało krem brzoskwiniowy, sól, olej z makadamii, czekolada.
Szczególnie ta czekolada z pistacjami bardzo pomaga mi zaspokoić głód słodkości. Mniam.

wtorek, 24 sierpnia 2010

C'mon

Ok, ok. Witam po przerwie, nadajemy na żywo z Ciechocinka, gdzie autorka niniejszego bloga wylądowała przelotem. Pomimo wyboru najkrótszego z możliwych turnusów, już ma się lepiej, kończy 3 szklaneczkę kagora i szykuje się do snu.
Zapewne przyśni mi się Elvis P. gdyż właśnie co dopiero wróciłam z jego koncertu na żywo w tutejszej muszli koncertowej. Tak, Król grał w parku zdrojowym. Tuż obok polował Maxi Kaz.
Niestety Wielki Elvis miał za małą ochronę i na scenę wtargnął nadprogramowy pan Włodek, który jak Kozak lub inny Irlandczyk dziarsko zadzierał kolanka w górę w rytmie Blue Suede Shoes. "C'mon" powiedział na to Król. Bo co miał powiedzieć.
Tak więc uspokajam, Elvis rzeczywiście żyje i ma się dobrze, widziałam. Może trochę mu się akcent zanieczyścił, ale to od ukrywania się w trzecim świecie.
Publikę ma wierną. Co prawda większość nie może już twistować, bo ich łamie w biodrze i nie dosłyszy (przynajmniej 80% publiczności posiada aparaty słuchowe, nie wiem, czy były włączone, bo wiadomo, baterie się wyczerpują). Z wyjątkiem pana Włodka, ofkors.



Odbyły się tu również wybory Miss CAŁEGO Świata, tak zapowiedział pucio pucio Konferansjer. Wygrała reprezentantka Panamy.

PS Jak zwiedzić Warszawę w 8 minut?
Wjechać na taras widokowy Pałacu Kultury i Nauki. Pfff.

wtorek, 3 sierpnia 2010

Pacjentka nr 215

No i dopiero co pochwaliłam się moją stabilną sytuacją mentalną, aż tu nagle niespodzianie o godzinie 4.35 obudziłam się w ciemnym i wilgotnym pokoju z sapiącym i włochatym demonem stresu czającym się w kątku mojego umysłu.

Przepraszam, czy leci z nami psychoanalityk?

Jedno kościste odnóże demona to wybór przedszkola.
Drugie, najbardziej owłosione, jak zrobić zakupy, a potem jedzenie, spełniające jednocześnie niżej wymienione warunki: dietetyczne, zdrowe, typowe polskie, wegetariańskie, proste w wykonaniu, z sosem, bez nabiału. No i smaczne, pfff.
Trzecie, z czternastoma przeginającymi się stawami, to jak zwiedzić Warszawę w 8 minut?
Czwarte, ociekające krwią, jak spakować się jednocześnie na wakacje na wsi, trzy delegacje z czego jedną zagraniczną lotniczą, wesele i kilka dni roboczych w biurze?
Piąte, karłowate, to czy będzie pogoda? No jakaś będzie, ale czy będzie pogoda?
Szóste, to zakończone pazurem, to strach przed kredytami i starością.


Ma 6 odnóży? Tylko 6? Na pewno? Eeee, to zwykły pająk domowy, pani jest zdrowa, proszę nie zajmować kolejki, tu są ludzie z prawdziwymi problemami!!

niedziela, 1 sierpnia 2010

Pacjentka nr 214

Wracając do tematu tych dwóch książek, to ja dochodzę do wniosku, że jestem jakaś zupełnie niewrażliwa i nie przeżywam należycie swoich emocji, relacji, snów, emocji, wspomnień. Albo może tępa jestem i nie myślę tak głęboko, jak reszta rodu kobiecego.
W zasadzie nie posiadam problemów egzystencjalnych (stąd czasem wieje nudą), a jak jakiś tylko wystawi łepek ze swojej norki to go hyc rozwiązuję w trymiga i żaden psychoanalityk sobie za moją kasę garnka nie zapełni.
W zasadzie małżeńskich problemów też nie posiadam i jakoś sobie w tej małej komórce społecznej funkcjonuję nie znając wielu definicji małżeństwa, nie studiując przypadków sukcesów bądź porażek, nie zdając sobie sprawy z celów jakie Państwo, Społeczeństwo i Kościół przede mną stawiają.
I dlatego mnie ciutkę te książki (Jak być kobieta i nie zwariować) już przestały bawić. Bo opisywany tam świat to jakieś chore science fiction. Ja nie mam nic przeciwko choremu science fiction jak długo ono się podpisuje prawdziwym nazwiskiem.
No dobra, nie akceptuję i nie kocham moich najnowszych 2 kilogramów, ani 3 poprzednich też. Wkurzam się na siebie nieodmiennie, że zawsze najpierw zacznę gotować, a potem sprawdzam czy mam potrzebne składniki i w ogóle jaki to był przepis.
Jestem leniwa i nigdy nie umiem dobrze zatytułować notki.
Ale czy to się nadaje na kozetkę? To się ledwo na blogaska nadaje, moim zdaniem.