Daję radę

Latem gdy jechałam na wakacje z jogą, zapomnialam wziąć dowodu rejestracyjnego i maty do jogi. Teraz zostawiłam całą torebkę i spodnie narciarskie Dziecka. Najważniejsze to trzymać poziom!

Wbrew modzie, naprawdę lubię święta i życzę Wam udanych. Obrazek by Marek Raczkowski

No dobra, pan Darek to jest pan z warzywniaka i posłużyłam się nim jako figurą stylistyczną. Pan z serwisu nazywa się inaczej i w tym tygodniu do mnie zadzwonił. Zapytać, czy jestem zadowolona z usług. No bardzo. Co prawda nie znaleźli usterki za pierwszym razem, ani za drugim, ale ostatecznie naprawili, co popsuli. Polecam. Innych tematów nie poruszaliśmy. Ważne że auto zapala, jedzie, zużywa paliwo i dmucha na mnie ciepełkiem. Do kompletu mam równie sprawnie naprawiony ekspres do kawy. Pan z serwisu ekspresów jeszcze nie dzwonił. Ja tymczasem na maksa korzystam z nieobecności Dziecka i dzielnie tłumię wszelkie zalążki wyrzutów sumienia, że tak mi dobrze. Trochę myślę. Głównie o tym, że strasznie to wszystko trudne i skomplikowane. Co chcę, czego nie chcę, kto mnie wkurza trochę, a kto tylko troszkę. Jaka jestem. Czy daję radę, czy tylko chce dawać radę, a może jednak wolę nie dawać rady? Tego przedostatniego dnia bez Dziecka, cierpiąc na ciężki przypadek winnej grypy, zaczynam pr...

Tak się składa, że każdy dzień w tym tygodniu zaczynam od wizyty w autoryzowanej stacji obsługi i to wcale nie dlatego, że pan Darek jest jakiś wybitnie czarujący, choć w sumie gdyby zaprosił mnie na kawę, to może może... ale do rzeczy. Po osiągnięciu szacownego wieku 11 miesięcy i po przejechaniu 19,5 tys. km mój pojazd zużył trzy kluczowe części i natracił płynu z chłodnicy ponad normę. Może z okazji nadchodzących świąt pozapalał sobie te lampeczki? Wątpię, raczej nie. Trafił mi się wybrakowany model. Znowu :) No i tak nagle dziś, już w drodze do pracy, naprawionym po raz kolejny autem, olśniło mnie. Połączyły mi się dwa fakty: 1. mam zepsuty/awaryjny samochód i 2. piszę bloga. Zaraz ujawnię markę samochodu i numer telefonu pana Darka na fejsie, tłiterze, blogu, komentkach na onecie i jeszcze powieszę na osiedlowej tablicy ogłoszeń. Jak nic należy mi się nowy samochód. Należy? Jestę czy nie jestę blogerę? Ekspres do kawy też się zepsuł...

Uczucie na dziś: zmęczenie. Nie takie jak po siłowni, o nie. I nie takie jak po zarwaniu nocy, powiedzmy z dobrą książką. Niestety. Dziś towarzyszy mi zmęczenie brakiem rutyny i rytmu. Rutyna jest do dupy, wiem, ale mimo wszystko pozwala się jako tako zestroić ze wszechświatem. Ja mam brak i się rozstroiłam. Nie wiem, co będę robić w najbliższych dniach i czy zdążę ze wszystkim. Czuję, że raczej nie. Jestem również zmęczona samą sobą. Ogonem spraw niezałatwionych lub załatwionych po łebkach. Murem ze spraw, z którymi powinnam się zmierzyć, wykonać, przebudować i wyremontować, a zamiast tego obchodzę nie takim znowu szerokim łukiem. Wyspą marzeń, na którą nie mam odwagi kupić sobie biletu. Ciepłym błotem, które nazywam maseczką lub body wrapem, podczas gdy jest tylko ciepłym błotem... No to sobie ponarzekałam. Mam dwie opcje: albo się wezmę i zagonię moje osobiste krasnoludki do roboty, albo uruchomię całą potęgę filozofii F**k it i otworzę jakieś wino dziś wieczorem...

- Zrobimy jutro na śniadanie naleśniki z czekoladą? - Mam lepszy pomysł. Zrób robota, który bedzie nam robił naleśniki z czekoladą. - Obawiam sie, że nie umiem robić robotów... - No coś ty, to bardzo proste. Głowa to mały prostokąt, brzuch to duży prostokąt, a nogi i ręce to patyki. - Mówisz mi jak narysować robota, a nie go zrobić. - Aha, to jeszcze bedzie potrzebna piła do metalu. - Ale jak zrobić, żeby ten robot sie ruszał? - Weźmiemy pada. - Musi mieć jakiś komputer w środku... - Przecież masz komputer! - A skąd ten robot bedzie wiedział, co ma robić? - Musisz wziąć dużo kabli, takich dwustronnych i wtykalnych. Połączymy te kable z robotem i z padem. Na padzie bedą rożne guziki, na jednym będzie narysowana kuchnia. - Jak się naciśnie guzik z kuchnią, to robot zrobi naleśniki? - Nie! Wtedy dopiero możesz mu powiedzieć, co ma ugotować. - I to wszystko? - Nie, jeszcze buzia. Buzię robi sie z takich kratek jak głośniki. Z trzech kratek. I musi mieć kółka! Oooookey. Idę...

Słuchajcie, kopnęłam się w ten przysłowiowy tyłek i w 4 dni skreśliłam z listy 90% spraw, bo naprawdę się nimi zajęłam, a nie dlatego, że długopis wpadł mi w ręce. Do tego ćwiczę, stosuję dietę i oszczędzam. I rozwijam się duchowo, odbudowując zachwiane poczucie … no, po prostu daję radę i aż mi się buźka szczerzy, tak mi z tym dobrze. I rękodzieło wykonuję. Z korków od wina, bo akurat tak się składa, że mam ich więcej niż tych od wody mineralnej (bo wodę sprzedają w większych butelkach, tylko dlatego!). Pochwalę się jak skończę i jak będzie się nadawało do upublicznienia. Więc trwam sobie w samozadowoleniu i spędzam miło dni i popołudnia. Na przykład wczoraj. Byłam na kolacji w Vedze w końcu, ciągle o niej słyszę, a jakoś tam nigdy nie zawędrowałam. Dostałam jakiś mega wypasiony dysk sieciowy, który mruga, śpiewa i wie wszystko lepiej. Film obejrzałam z gorącą herbatką w ręku. A wieczorem leżąc całkiem usatysfakcjonowana w łóżku nagle zdałam sobie sprawę, na ile rzeczy tego popołudn...

Piszę, bo nie mogę spać. A nie pisałam, bo byłam w szpitalu. Dziecko mi się pochorowało. Jakieś wredne te bakterie teraz, nie to co za moich czasów... Mieliśmy zatem z Dzieckiem przymusowy pobyt. Już parę szpitali niestety zaliczyliśmy i muszę powiedzieć że ten akurat wpada w moją osobistą kategorię luks. No bo po pierwsze mieliśmy swoją salę. Może sala to nieco szumne określenie... może boks lepiej oddaje naturę pomieszczenia. Oddział dysponował świetlicą i panią świetliczanką do obsługi dzieci. Szpital dysponował i co więcej udostępniał dzieciom salę rehabilitacyjną, by się wybiegały! Normalnie ameryka jakaś. Więc my się w tych luksusach pławiliśmy całe 8 dni. Od klaustrofobii ratowały mnie codzienne spacery. Jak w więzieniu. Między obiadem a popołudniowym podawaniem leków miałam wychodne i po prostu spacerowałam. Już dawno nie chodziłam bez celu po mieście sama, po to by iść. Zapomniałam że człowiek jest zdolny pokonać takie odległości na nogach. Ogólnie to fajnie było. Może troch...