Kłębek

No dobra, pan Darek to jest pan z warzywniaka i posłużyłam się nim jako figurą stylistyczną. Pan z serwisu nazywa się inaczej i w tym tygodniu do mnie zadzwonił. Zapytać, czy jestem zadowolona z usług. No bardzo. Co prawda nie znaleźli usterki za pierwszym razem, ani za drugim, ale ostatecznie naprawili, co popsuli. Polecam. Innych tematów nie poruszaliśmy.
Ważne że auto zapala, jedzie, zużywa paliwo i dmucha na mnie ciepełkiem.
Do kompletu mam równie sprawnie naprawiony ekspres do kawy. Pan z serwisu ekspresów jeszcze nie dzwonił.

Ja tymczasem na maksa korzystam z nieobecności Dziecka i dzielnie tłumię wszelkie zalążki wyrzutów sumienia, że tak mi dobrze. Trochę myślę. Głównie o tym, że strasznie to wszystko trudne i skomplikowane. Co chcę, czego nie chcę, kto mnie wkurza trochę, a kto tylko troszkę. Jaka jestem. Czy daję radę, czy tylko chce dawać radę, a może jednak wolę nie dawać rady? Tego przedostatniego dnia bez Dziecka, cierpiąc na ciężki przypadek winnej grypy, zaczynam przeczuwać, że to co jest teraz dla mnie takie skomplikowane, jest w rzeczywistości bardzo proste. Jest jak kłębek wełny, który za szybko i byle jak rozwijany splącze mi się w supeł i wtedy już bez nożyczek się nie obędzie. Muszę spokojnie poszukać końca nitki i nagle wszystko się wyprostuje. Na razie go nie widzę. Za długo się bawiłam tym kłębkiem i chyba trochę sfilcowałam wierzchnią warstwę...