Piszę bez sensu

Mówią że od nadmiaru głowa nie boli. Boli za to gardło. Mam swoje teorie, dlaczego boli i czego mam nadmiar... ale nie chcę nurkować dziś w trudnych tematach. W ogóle ostatnio jestem w bliskim kontakcie z samą sobą i odchorowuję na poziomie fizycznym zmiany metafizyczne. Więc jestem chora i zostałam w domu z zamiarem leżenia i spania. No i może czytania. Gdyż mam napoczętych z 7 książek w 3 językach i nie mogę nic skończyć.
Na sam początek mojego chorowania udałam się do kuchni w celu sporządzenia kubka herbaty. Przy okazji zauważyłam bałagan oraz fakt, że czajnik nie był odkamieniany od .. nigdy. Odkamieniłam. Starłam blaty, załadowałam zmywarkę, umyłam szafki, przeszłam się po odkurzacz po drodze potykając się o tenisówki Dziecka wymagające prania, więc nastawiłam pranie, zdjęłam poprzednie. Przejechałam ścierą po półkach, wywaliłam zawartość trzech szafek na podłogę, znajdując masę rzeczy, które mogę sobie bezkarnie wyrzucić i nikt po nich nie będzie płakał, co jest dość rzadkie na co dzień w moim domu.
W międzyczasie wyniosłam pościel do wietrzenia ... takim o to sposobem mam totalny bajzel w domu i ani kawałka stołu, żeby wypić tą zimną herbatę. Aż strach iść się wysikać, bo pewnie nie wyjdę z łazienki zanim nie wyszoruję fug... taki widać dzień.
W ramach sprzątania zawędrowałam w kąty mojego mieszkania nie odkurzane od pewnego czasu... Ścierając kurze z szafy przypomniałam sobie, że ostatnio robiłam to mniej więcej rok temu. Zapamiętałam, bo spotkałam tam ćmę, jedną z tych wielkości wróbla i z zębami. Sprzątałam wtedy po remoncie (jeny, to już rok bez remontu!!!) i myślałam, że wchodzę na nową drogę życia. Głupia. Znów sądziłam, że pozbieram wątki i splotę z nich warkocz przyszłości. Życie dało mi po łapkach i poplątało wszystko, co sobie naiwnie utkałam. Droga okazała się wyboista i bez drogowskazów, a mnie ubezpieczenie wygasło i nawigacja się rozładowała. Ciekawe, czy jestem teraz choć trochę mądrzejsza? Nie planuję, nie nazywam, nie organizuję. Chwytam każdą okazję, sprawdzam i oglądam z różnych stron. Obwąchuję i nadgryzam.  Kurze ścieram też pod blatami. Nie szukam, natrafiam. Nie proszę, bo jeszcze dostanę. Mówię prawdę i czekam co dalej. Na razie dorobiłam się ... nadmiaru i bólu gardła.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

System update

Dziewczyny z MbL mi przypomniały, że mam bloga i blogerskie alter ego. Z tej to okazji pomyślałam, że może mały updejt spraw, z którymi ostatnio muszę dawać sobie radę: - bezsenność, obrażalstwo i zazdrość Dziecka - ciężar 50 zaręczynowych diamentów - rozterki z cyklu, co mam dziś zblendować w moim ukochanym vitamixie (tak, Unold numer dwa też pojechał do reklamacji i nie chcę go już oglądać. Sprzedałam nerkę i kupiłam vitamixa, pfff) - jak się zabrać za subjuntivo - interaktywne kampanie marketingowe. Ale spoko, ze wszystkim daję radę :)
Czytaj więcej

Zwierzątka

Prowadzę wojnę z molami, takimi od kaszy, i przegrywam. Zaczęłam ekologicznie i humanitarnie, od posprzątania, octu i pieprzu. Zwierzątka poczuły sie dobrze i bezpiecznie i zaczęły się mnożyć na potęgę. No to zrezygnowałam z humanitarnie. Zaczęłam je ekologicznie wybijać, klap-klap i wrzucać do śmieci organicznych. Widocznie mole nie mają świadomości zbiorowej, bo te nie wyklaskane nadal się pięknie mnożyły. Unia marzy o takim przyroście naturalnym! Wobec ewidentnego braku sukcesów, mimo wyjątkowo wysprzatanych szafek kuchennych, wciąż znajdowałam białe robale w herbacie owocowej i orzechach. Nie pomogły klipsy na torebkach, zakręcane słoiki, puszki i szafki spryskane octem a następnie posypane pieprzem mielonym. Odwiesiłam dumę, honor i zasady na hak i kupiłam pułapkę Rajd nasaczoną dobrą przemysłową chemią owadobójczą dedykowaną molom. Pułapki są duże i lepkie i montuje sie je na wewnętrznej stronie drzwiczek. Z chwilą zawieszenia mole przestały się objawiać. Przez pierwszy tydzień ...
Czytaj więcej

Dawno dawno temu

Obraz
Dziś o przemijaniu. Zachciało mi się pogrzebać w fotografiach. Takich starych, wydrukowanych na papierze błysk 10x15. Bardzo starych. Z liceum. Z czasów przedwarszawskich, przedpracowych, przeddzieciowych, przedkredytowych, przedzmarszczkowych. Wakacje były wtedy zawsze w lecie i trwały 2 miesiące, a na Mazurach było czysto i miejscami zupełnie pusto. Moi dziadkowie żyli, mój ojciec miał fale we włosach, a ja chodziłam w glanach i bez makijażu. Nie mogę uwierzyć, że nie lubiłam wtedy moich włosów. Sądziłam na dodatek że jestem gruba. Oczywiste było, że moje życie może się potoczyć według milionów zupełnie niebanalnych scenariuszy i że na pewno nie popełnię klasycznych błędów dorosłych. Grzebanie w przeszłości to ryzykowna sprawa. Niechcący wywołałam ducha z przeszłości, uchyliły się drzwi nie otwierane od dawna i powiało starym smutkiem. Bardzo mi dziś samotnie w związku z tym. Garnę się do ludzi i pozwalam sobie na więcej lenistwa niż zwykle.
Czytaj więcej