Daję radę

Byłam na tych feriach i że tak powiem się spłukałam. Kawka, gofr, gogle, kawka, grzaniec, doładować karnet, placek ziemniaczany, kijek, wynajęcie nartek, kawka, grzaniec, coś na kanapki. Ale to nic, bo to było jakby ujęte w prognozie i z taką ewentualnością się liczyłam. Mniej więcej z taką. Może raczej mniej niż więcej. Ale to nic, planowałam wrócić i żywić się kaszą z jabłkiem przez miesiąc i odbudować strzaskany budżet domowy. Tymczasem dupa blada. Bo wróciłam w sobotę i już od progu rozpoczęłam tworzenie mentalnej listy marzeń. Obecnie pilnie potrzebuję: - kaloszków z kokardką - tej książki - udziału w Progessteronie - kuponu na depilację laserową z grupona - kasku - kijków - nart - kolczyków - lampy sufitowej - szafy do przedpokoju - masażu - pedicure - zestawu win - karnetu na siłownię - 10 litrów farby Flugger - ceramicznego kubka termicznego - czarnej spódniczki - wizyty w solarium I trochę gotówki, bo chcę jechać na narty. I niech ktoś się Dzieckiem zajmie...

Spotkał mnie zaszczyt i od autora Ogrodu Sopli i Piór dostałam wyróżnienie w tej łańcuszkowej zabawie.... bardzo miło, doprawdy. Dziękuję! Zgodnie z zasadami mam: - wkleić linka do bloga osoby która mnie nominowała - umieścić logo One Lovely Blog Award - napisać o sobie 7 rzeczy i domyślam się, że chodzi o coś bardziej odkrywczego niż że nazywam się Agata i mam Dziecko:) - nominować 16 innych blogów No to jadziem z tą siódemką. Nie lubię chodzić po klubach. Jest tam dla mnie za głośno i nie za bardzo wiadomo co robić ze sobą. Pogadać to można w kawiarni. Napić się lepiej przy dobrym jedzeniu. Tańczyć to ogólnie lubię, ale muzyka disco-electro kojarzy mi się wyłącznie z uszkodzoną taśmą produkcyjną w hali montażowej. Upokarza mnie selekcja przy drzwiach niezależnie od tego czy ją przechodzę czy nie. Przeważnie przechodzę, ale i tak jest dla mnie poniżające, że jakiś osiłek w za ciasnym garniturze decyduje, czy jestem godna pokazać się w reprezentowanym prz...

Tak do mnie dotarło zupełnie przy innej okazji, że jestem rozdarta pomiędzy akceptowaniem świata, a potrzebą zmieniania go. Pomiędzy akceptowaniem ludzi takimi jakimi są, jacy pojawili się w moim życiu, a zachęcaniem ich do rozwoju, pokonywania siebie. To tak zupełnie bez związku z wyjazdem z Dzieckiem na narty. No bo tak. Dzień pierwszy, lekcja prywatna, przystojny instruktor, ośla łączka, nowe gogle na zachęte. I co? „Ja chcę do mamy, nie chcę na wyciąg, nie umiem, nie chcę, ja chcę do mamy”. Ok. Nie ma sprawy, może za silny wiatr. Dzień drugi. Szkółka narciarska, same maluchy z czego jeden to przyjaciel Dziecka, trzech profesjonalnych instruktorów z tak zwanym podejściem, jeden przebrany za wielkiego pluszaka, uśmiech, zabawa, ślizganie się, wymyślanie śmiesznych słów na pozycje narciarskie, profesjonalne, kolorowe pomoce, ode mnie talizman piłeczka na zachęte, słońce świeci, śnieg skrzy. I co? „ja chcę do mamy, nie chcę się uczyć, nie umiem, nie chcę, ja chcę do mamy”. Uf...

Wczoraj to sobie świetnie dałam radę. Najpierw wytarzałam Dziecko oraz jeszcze jedno dziecko pożyczone w śniegu, a potem sporządziłam już tylko swojemu Dziecku posiłek w 2 minuty i 17 sekund złożony głównie z konserwantów, przeciwutleniaczy, sztucznych barwników i konserwantów, aha i mięsa oddzielanego mechanicznie, aha i warzyw w postaci keczupu, znaczy dałam mu 2 hot dogi, włączyłam Fineasza i Ferba na youtubie (uwielbiam, że youtubu proponuje kolejne podobne filmy) i poszłam sobie, gdyż kocham świntucha Tyriona Lannistera bardziej niż świętoszkowatego Robba Starka i ogólnie jestem wciągnięta. Więc poszłam czytać. I tak czytałam i czytałam, że aż dziś rano musiałam w biegu sporządzić zupę warzywną (właśnie, soczewicy lecę dosypać) bez której to zupy groziłaby mi na dziś monodieta złożona z pączków służbowych. A tak dzięki tej zupie jest nadzieja dla mojej gibkiej kibici, że aż tak bardzo nie ucierpi. A poza tym to co u Was? mniej więcej wiem, bo czytam te blogi, ale nie komentuję, b...

Tak się złożyło, że w Walentynki spotkałam się z własnym cieniem. Mój cień zainspirował się Marilyn Monroe, więc się za nią przebrał. Z Marilyn wziął sobie lekkość bytu, powierzchowną powierzchowność, umiejętność brania z wdziękiem, wykorzystania flirtu, spryt kobiecy i dziewczęcą naturę. To że nie musi DAWAĆ RADY, bo rada jej się niejako sama daje. Za skłonność do depresji, samotność, mało trafny dobór mężczyzn i pociąg do używek, tym razem podziękuję. To akurat posiadam na stanie. Merci, jak mawiają rdzenni Bułgarzy. Przed randką stresowałam się jak należy się stresować przed pierwszą randką. Aż do mdłości. Otarłam się o strefę paniki, zażenowanie i wstręt. Mój rozum wytykał debilizm całej sytuacji i kpił z plastikowych loków w kolorze platynowy blond. Było mi gorąco, duszno i trzęsły mi się nogi. Nie wiedziałam co powiedzieć. Natomiast po randce miałam satysfakcję. Jak to po dobrej randce. Dałam radę :) Zaliczyłam Marilyn walentynkowo.

Byłam na koncercie Giulia y Los Tellarini. Nie miałam pojęcia, że taka formacja istnieje do czasu gdy nie dostałam biletu w prezencie, ale bardzo się cieszę, że ich poznałam. Giulia ma niesamowity głos, śpiewa trochę jakby się pieściła i udawała dziecko, choć potrafi też zejść tak nisko, że przestaję ją słyszeć. Natomiast Los Tellarini grają cudnie. Pokochałam rytm na trzy. Raz - dwa - trzy. Jak orkiestra bardziej niż zespół. Taka cyrkowa, co maszeruje w kolorowym korowodzie. W zasadzie każdy gra swoje, a jednak razem brzmi to ciekawie jazzowo-folkowo, cudowna gitara, jeszcze cudowniejszy odważny saksofon. Sceniczne zachowanie Giulii moim zdaniem wykracza czasem poza dziwactwa przewidziane dla artystów, choć pewnie można polemizować, że tu akurat granic nie ma. Kilka jej tekstów zupełnie mnie zaskoczyło nie dlatego że same w sobie są szokujące, tylko że czegoś takiego nie spodziewam się usłyszeć na klubowym koncercie. Miałam wrażenie, że Giulia mówi co myśli, zanim to jeszcze pomyśli. ...

Napisałam, że smutkiem się nie dzielę, a potem się podzieliłam. Ja to jestem zgrywuska dopiero! Taka miszczyni konsekwencji. Widać że mam plan i się go trzymam, co? No. Ale tak w temacie. Ten smutek teraz to pikuś. Taki normalny, oswojony, element życia. Bo to życie to zazwyczaj smutne jest. Ma momenty, oczywiście. Dla momentów się żyje. Ale pomiędzy tylko szara i smutna zaprawa cementowa. I coś jeszcze tytułem wyjaśnienia. To wcale nie o M chodzi. Nie myślcie sobie, że bym pisała bloga o M, niech sobie swojego pisze. To jest taki szerszy smutek, egzystencjalny. Po prostu jakoś mi trudno zapomnieć o tym, co mi w głowie siedziało gdy miałam powiedzmy te 23, 25 lat. Nie to żebym teraz miała dużo więcej... a jednak jakby przepaść. Znaczy, było cudownie, miałam możliwości, spodziewałam się, że krzywa cudowności będzie rosła w górę w tempie jak nasz dług narodowy brutto. Nagle bach, bach, bach, bum. Nie, dramatu nie przeżyłam, nie daję sobie prawa do depresji . Po prostu wyciągnęła...