Dzień Dobrego Humoru

Obchodziłam wczoraj z Dzieckiem Dzień Dobrego Humoru. Pełen chillax. Wolnym krokiem poszliśmy wykonać na mnie liczne badania materiału biologicznego pod kątem poszukiwania czegokolwiek. (Ta choroba mnie dołuje, bo nie przechodzi i trąci alergią. Wizja alergii mnie dobija, bo zupełnie nie wiem, jak sobie z nią dać radę. I w ogóle, ja - alergię? mnie się takie cuda nie imają!). Jeszcze wolniejszym krokiem, za to dłuższą drogą, wracaliśmy do domu szlakiem okolicznych skwerów, dzięki czemu mam naprawdę pięknie opalony dekolt (wrócę opalona z L4, bosko!). Przez cały dzień odżywialiśmy się według własnego uznania, czyli Dziecko płatkami z mlekiem owsianym i arbuzem, a ja burakami i truskawkami. Zjadłam buraki razem z liśćmi. O 14 Dziecko zapragnęło towarzystwa rówieśników, więc niespiesznie poczłapaliśmy do przedszkola, gdzie Dziecko niespodziewanie opuścił dobry humor przy zmienianiu butów, ale ponieważ był to dzień specjalny, weszło do sali w obuwiu zewnętrznym i też było ok. 
Wieczorem utulamy się do snu i tak sobie wzdycham:
- Ależ to był piękny dzień, naprawdę Dzień Dobrego Humoru.
- Ale ja na chwilę zepsułem dobry humor...
- Tak? Kiedy?
- Kiedy się uparłem, że sam poodkurzam pod szafkami.
- Nie kochanie, to była jedna z tych chwil, która made the day!
A w ogóle to na placu zabaw, wystawiając zatoki do słońca, miałam dwie refleksje. Po pierwsze Dziecko jest duże. Jest jednym z tych dzieci, które wbiegają na zjeżdżalnię pod prąd, przełażą przez wszystkie przeszkody alternatywnymi drogami, wspinają się najwyżej, biegają najszybciej. Dziecko bardzo łatwo nawiązuje kontakty, ustawia kolegów w zabawie, organizuje, zarządza i ustala reguły, które bardzo płynnie zmienia. Do tego jest troskliwe, chętnie się dzieli, przeprasza, gdy kogoś walnie i pyta, czy nic się nie stało, gdy ktoś sobie sam zrobi krzywdę. Pomaga, wyjaśnia, dba, żeby było fair i sprawiedliwie. Bardzo udane Dziecko.
Druga refleksja była taka, że nie jestem w stanie rozwiązać dylematu torebkowego. Czy brać wersję mini telefon-klucze-karta, lekką, z którą łatwo podbiegnę, dam kręgosłupowi odpocząć? Czy raczej wersję full, w której będę mieć na przykład butelkę z wodą, chusteczki i kindla? Miałam czas nad tym dywagować, gdyż byłam z wersją mini. Bez książki.

Komentarze

  1. Anonimowy14 czerwca 2013 11:34

    Jakbym sama ja to pisała! :))

    OdpowiedzUsuń
  2. Simera15 czerwca 2013 10:05

    Ja bez dziecka ale za to musze mieć big wersje torebki,w której zmieści sie wszystko!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Agata15 czerwca 2013 21:05

      Simera, zepsiułam zaproszenie od Ciebie, nie wiem czemu, ale jak klikam to pojawia mi się, że nie jest już ważne i w sumie nie weszłam na Twojego bloga :( Da się jeszcze raz?

      Usuń
  3. Kaśka15 czerwca 2013 20:24

    Wiesz ja też ostatnio tak sobie myślę patrząc na moich chłopaków, że udane z nich egzemplarze. Tak jak piszesz kiedy trzeba pobroić broją, ale w tym wszystkim są pełni empatii do innych dzieci i jak się temu przyglądam jestem z nich naprawdę dumna. Co do wersji mini czy maxi ja ostatnio zakupiłam sobie mały poręczny plecaczek, który mimo wypchania po brzegi nie daje o sobie znać :) Pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Agata15 czerwca 2013 21:07

      No fajnych ich masz!
      Znam zalety plecaka, znam :) ale trudno się z niego coś wyciąga ... w marszu!

      Usuń
  4. Anonimowy18 czerwca 2013 15:40

    Moje dziecko jest jeszcze bardziej udane.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

System update

Dziewczyny z MbL mi przypomniały, że mam bloga i blogerskie alter ego. Z tej to okazji pomyślałam, że może mały updejt spraw, z którymi ostatnio muszę dawać sobie radę: - bezsenność, obrażalstwo i zazdrość Dziecka - ciężar 50 zaręczynowych diamentów - rozterki z cyklu, co mam dziś zblendować w moim ukochanym vitamixie (tak, Unold numer dwa też pojechał do reklamacji i nie chcę go już oglądać. Sprzedałam nerkę i kupiłam vitamixa, pfff) - jak się zabrać za subjuntivo - interaktywne kampanie marketingowe. Ale spoko, ze wszystkim daję radę :)
Czytaj więcej

Zwierzątka

Prowadzę wojnę z molami, takimi od kaszy, i przegrywam. Zaczęłam ekologicznie i humanitarnie, od posprzątania, octu i pieprzu. Zwierzątka poczuły sie dobrze i bezpiecznie i zaczęły się mnożyć na potęgę. No to zrezygnowałam z humanitarnie. Zaczęłam je ekologicznie wybijać, klap-klap i wrzucać do śmieci organicznych. Widocznie mole nie mają świadomości zbiorowej, bo te nie wyklaskane nadal się pięknie mnożyły. Unia marzy o takim przyroście naturalnym! Wobec ewidentnego braku sukcesów, mimo wyjątkowo wysprzatanych szafek kuchennych, wciąż znajdowałam białe robale w herbacie owocowej i orzechach. Nie pomogły klipsy na torebkach, zakręcane słoiki, puszki i szafki spryskane octem a następnie posypane pieprzem mielonym. Odwiesiłam dumę, honor i zasady na hak i kupiłam pułapkę Rajd nasaczoną dobrą przemysłową chemią owadobójczą dedykowaną molom. Pułapki są duże i lepkie i montuje sie je na wewnętrznej stronie drzwiczek. Z chwilą zawieszenia mole przestały się objawiać. Przez pierwszy tydzień ...
Czytaj więcej

Dawno dawno temu

Obraz
Dziś o przemijaniu. Zachciało mi się pogrzebać w fotografiach. Takich starych, wydrukowanych na papierze błysk 10x15. Bardzo starych. Z liceum. Z czasów przedwarszawskich, przedpracowych, przeddzieciowych, przedkredytowych, przedzmarszczkowych. Wakacje były wtedy zawsze w lecie i trwały 2 miesiące, a na Mazurach było czysto i miejscami zupełnie pusto. Moi dziadkowie żyli, mój ojciec miał fale we włosach, a ja chodziłam w glanach i bez makijażu. Nie mogę uwierzyć, że nie lubiłam wtedy moich włosów. Sądziłam na dodatek że jestem gruba. Oczywiste było, że moje życie może się potoczyć według milionów zupełnie niebanalnych scenariuszy i że na pewno nie popełnię klasycznych błędów dorosłych. Grzebanie w przeszłości to ryzykowna sprawa. Niechcący wywołałam ducha z przeszłości, uchyliły się drzwi nie otwierane od dawna i powiało starym smutkiem. Bardzo mi dziś samotnie w związku z tym. Garnę się do ludzi i pozwalam sobie na więcej lenistwa niż zwykle.
Czytaj więcej