Poranna kawa

Z prognozy pogody wynika że właśnie zaczyna się ostatni upalny tydzień tego lata. Kiedy lato się zaczynało, czyli w maju, wydawało mi się, że będzie bardzo długie, że mam przed sobą niezliczone nocne spacery i lodowate drinki. Czas jest jednak nieubłagany i zleciało jak z bicza. Dzisiejszy poranek też... nie śpię już od półtorej godziny, a dopiero teraz otworzyłam bloga. Z kawą w obowiązkowym już łomonosowie (chyba to oznaka wieku, coraz więcej przyczepia się do mnie rytuałów i ulubionych przedmiotów), z lawendową świeczką, pod kocykiem z oszukanej nepalskiej wełny.
Może to zasługa rześkiego porannego powietrza, może Jamiego Woona, ale chyba wychodzę z doła. W sumie było do przewidzenia, że się skończy, jak i to że przyjdzie następny. Co ciekawe powody mojego doła nadal trwają i nadal mnie bolą, ale dziś wiem, że DAM RADĘ na pewno. To zasługa przyjaciół. Znowu się potwierdziło, jakich mam cudownych ludzi wokół siebie. Kilka rozmów, różnych spojrzeń, także rad i słów stawiających do pionu, pewne ilości alkoholu, no i terapia arbuzem. Pomogło. Dziękuję!!
Na zakończenie doła chciałam się wypłakać przy rzewnym filmie. Nie znalazłam w kinach nic ciekawego, na płytach też, o telewizorze zapomniałam, a inne źródła filmów stanowią dla mnie nadal tajemnicę, skończyło się tym, że grałam z Dzieckiem w memo i bardzo się starałam za często nie wygrywać. Popłaczę przy następnym dole...
Miłego dnia wszystkim!