Dzień blogera

Dziś dzień blogera. Czy dzień blogów. Wyczytałam to na wallu Lidla, więc to na pewno prawda. Wszystkiego Wam najlepszego, Drodzy Blogerzy, żeby Wam klikali i komentowali, polecali i lajkowali, a nawet żeby Was linkowali i cytowali.
I wydali Was drukiem za parę lat. Albo nakręcili film na podstawie Waszych historii.

O mnie powstanie telenowela, akcja obowiązkowo dziać się będzie w Caracas. Dramat za dramatem. Radość i rozpacz, Od skrajności w skrajność. Będę się jako główna bohaterka przetaczać po atłasowych narzutach na wielkich łożach i łkać. Całować namiętnie, policzkować, trzaskać drzwiami i wchodzić do kolejnych pomieszczeń, gdzie wszyscy będą zamierać na mój widok. Koniec odcinka.

Albo raczej taka saga jak Dom nad rozlewiskiem. Tylko że w bloku, ale z ambicjami apartamentowca. Blok nad autostradą. Czas spędzony na przemian przy garach w kuchni, przy kieliszku z winem na balkonie, przy wózku w Lidlu, na zbieraniu klocków, na rozmyślaniach o samotności, na krótkich chwilach niesamotności. Czas z Dzieckiem, z rodziną, z przyjaciółmi. Czas dojrzewania. Układania sobie w głowie tylko po to, by życie mi to rozwaliło. I apiat od nowa.

Myślę sobie ostatnio, po co mi ten blog. Rodzina go czyta, znajomi, koledzy z pracy. W sumie
i tak nic nie mogę napisać, żeby ktoś w realu się nie zaczał dopytywać o co mi właściwie chodziło. Więcej komentek do bloga mam przez telefon niż pod notkami. Blog, jak cała
reszta, też wymknął mi się spod kontroli. Ciągle jest dla mnie czym innym, ale zawsze
ciekawą przygodą. Dzięki niemu poznałam siebie, ale poznałam też wielu ciekawych ludzi. Z prawdziwym talentem, obdarzonych prawdziwą głęboką mądrością. Dzięki niemu przeczytałam wiele blogów opowiadających historie wspanialsze niż powieści.

A ostatnio przeczytałam wpis, który przepisałam sobie do notesu i który wkleję też tutaj, mam nadzieję, że się, Czekoladko, nie pogniewasz. Trafność Twoich słów powaliła mnie wielokrotnie, a ten fragment szczególnie dobrze oddał stan mojego ducha:
Wiem co to samotność nad ranem w pustym łóżku. Wiem co to samotny sobotni wieczór. Wiem co to znaczy jechać 400 km sama samochodem w strugach deszczu gdzieś na wakacje... Poznałam smak samotnych nie-rodzinnych świąt.
A jednak wolę samotność niż doszukiwanie się czegoś, czego nie ma. Wolę być sama niż być z kimś, kto nie liczy się z moimi uczuciami. Kto nie liczy się ze mną. Nie ma zresztą takiego obowiązku - truizm może - ale skoro ja nie liczę się sama ze sobą - to jak mogę wymagać tego od innych. Nie muszę przeglądać się w niczyim spojrzeniu, by wiedzieć kim jestem i jakim jestem człowiekiem. Nie muszę nic na siłę...


To ja za Was drodzy blogerzy wypiję dziś co tam będą dawać wieczorem, na zdrowie!