Zjazd z endorfinowego haja

Myślę ostatnio trochę o miłości. Czy wszyscy takie ćmy są czy tylko ja? że się tak pcham, gdzie parzy i jeszcze się dziwię... sobie się dziwię.
No myślę tak ostatnio, bo po pierwsze odkryłam jakiś czas temu, że mam rozbudowaną bardzo potrzebę miłości. I oczywiście pierwsze skojarzenie mam takie, że jak już się zakocham, to reszta pójdzie jak z płatka, znaczy frank poleci na łeb na szyję, Dziecko stanie się grzeczną panienką, załatają dziury w drogach, schudnę i wymłodnieję, a na świecie zapanuje pokój. Potem przychodzi drugie skojarzenie, ze heloł, cośtam już o sobie i życiu wiem i to tak wcale nie działa. Ale fajnie było tak przez ułamek sekundy pławić się w tym pierwszym skojarzeniu. Więc urealniam swoje oczekiwania, co nie znaczy, że eliminuję zupełnie opcję przejechania się i wylądowania na dupsku z ręką w nocniku. Sorry, taki lajf, im wyżej latasz tym mocniej się obijesz spadając. Ale wiecie, co? i tak warto. 
A potem trafiam na taki tekst co trochę jest zimnym prysznicem na moje romantyczne i poetyckie serce, ale jednocześnie współgra z tym moim drugim urealnionym skojarzeniem. Strasznie mi odpowiada stwierdzenie "Zamiast bezustannie czekać i tęsknić po prostu żyj." 
Ale.. jak już pojawia się ktoś do rzeczy, to co dalej? Pielęgnować czy odpuścić? Czekać czy działać? Pytać czy obserwować?
Tyle lat już żyję, więc czemu ja ciągle nic nie wiem...>To taki przedurlopowy blues...