Postępy. ?.

Ostatnio nie piszę. Jestem zajęta. Uprawiam życie towarzyskie i rodzinne. Zaskakująco dużo życia towarzyskiego. No i słucham dużo książek. Oraz gadam z przypadkowo poznanymi ludźmi. Wiem że taka paplanina jest często bez sensu, a jednak mam satysfakcję, bo dzięki takiemu paplaniu z manikiurzystką czy taksówkarzem poznaję masę ciekawych ludzkich historii i jakoś tak czuję się mniej samotna.
Poznaję swoich przyjaciół, których zaniedbałam z przyczyn niezależnych i zależnych też.
Uwielbiam historię kobiet, które dotarły do kresu jakiegoś etapu swojego życia. Kobiet, które mimo że nie widziały przed sobą nic, nie uważały nawet przez moment, że są nad przepaścią, tylko na zakręcie, rozstaju. I które podejmowały dalszą drogę z ciekawością silniejszą niż strach.
Słucham książek o miłości i piosenek dla zakochanych i smakuję słowa.
Zaskakuję sama siebie postępami, jakie robię. Coraz rzadziej mam czarne momenty i trwają coraz krócej. Myślę o przyszłości tyle samo co wspominam przeszłość, ale jednak głównie żyję teraz. Umiejętnie odcinam się od wieści ze świata, do tego stopnia, że gdy na fejsie ogłoszono żałobę po Hance, zaczęłam rozpytywać czy Prezydent Warszawy dołączyła do grona aniołków. Wypieram cenę ropy i kursy walut. Zmniejszam systematycznie poziom oczekiwań wobec ludzi i życia. Jest coraz łatwiej.
Bo w sumie chodzi tylko o to, żeby dogadywać się z samą sobą. Lubić siebie nawet gdy złamię dane sobie słowo, nie zrobię brzuszków, zapalę papierosa, wypiję kieliszek wina za dużo. Nawet wtedy gdy stoję sama w tłumie kobiet owiniętych w ramionach swoich mężczyzn.