Daję radę

Urodziny. Im większe tym mniejsze. Może do tych dzisiejszych podchodzę z mniejszym drżeniem niż do osiemnastki. A jednak choć nie planowalam niczego to wyszło zajebiscie. 20 stopni slonce śnieg Dolomity narty. Sto lat odspiewane na wyciągu. Skały powtarzają moje imię. Świeczka w cieście sliwkowym i toast wznoszony naprawdę zimnym piwem na słonecznym tarasie. A potem szampanem. A potem nalewką sliwkową. Cudowne towarzystwo, wesołych, zrelaksowanych ludzi z zakwasami w udach. Niektorzy naprawde przystojni. Sauna. Nie planowalam obchodzić urodzin, nie planowalam tez żadnej refleksji z ich okazji, jednak jedna nasuwa sie sama. Czymś musiałam na to zasłużyć. Życie jest dobre.

Zostałam sama w domu z całymi popołudniami do dyspozycji. Pierwszego z nich umyłam i odkurzyłam samochód, troszkę sprzątnęłam mieszkanie, posortowałam ubrania Dziecka, przebiegłam 13 km na orbitreku, obejrzałam film, zrobiłam pranie, poskładałam ręczniki, umyłam ekspres do kawy, zmieniłam pościel, poszłam na szybkiego drineczka do Sąsiadki, a to wszystko bez zarywania nocy. Drugiego popołudnia poszłam na spacer, na obiad do knajpki, do kina i wyszorowałam kuchnię. Poczytałam książkę. Trzeciego i czwartego dnia było podobnie. Zakupy, gotowanie sprzątanie, czytanie, w sumie nic nazwyczajnego... a jednak trwam w samozadowoleniu. I zaczęłam myśleć o tym jak to jest, że gdy zostałam sama to robię takie zwykłe rzeczy bez pośpiechu, z radością, zadowoleniem, smakując każdą minutę niemalże. Dlaczego w zasadzie nie mogę rozkoszować się moimi popołudniami gdy jest Dziecko? Przecież Dziecko jest super i fajnie z nim robić rzeczy, więc dlaczego przy Dziecku pojawia się spięcie, napięcie, koniecz...

Wstałam rano. W domu pusto, Dziecko śpi. Już dawno tak nie miałam, całej przestrzeni dla siebie, całych dwóch godzin do dyspozycji. Wykorzystuje je oczywiście w twórczy i pożyteczny sposób. Przejrzałam ścianę na fejsie, sprawdziłam że wg horoskopu Majów jestem Niebieską Rezonansową Ręką, co wg mnie brzmi równie durnie jak to że jestem Baranem, poczytałam książkę, wypiłam kawę NA SIEDZĄCO, pomalowałam paznokcie pod kolor piżamy czyli na fuksję, zaczęłam się troszkę martwić tym, że powinnam planować już to przyjęcie i zacząć się przygotowywać, skoro goście będą o 11. Poza tym to mam przed sobą tydzień bez Dziecka oraz drugi tydzień bez Dziecka I Na Nartach, co wprawia mnie w nastrój tak beztroski, że aż mam lekką panikę, jak najlepiej i najbardziej egoistycznie wykorzystać nadchodzące 5 popołudni, wieczorów, nocy i poranków gdy nie będę musiała się troszczyć o nic i nikogo tylko o siebie samą.... odwieczny dylemat czy robić coś czy lepiej nic?

Wstałam rano żwawo bo marzyłam, o tym żeby wypić w spokoju poranną kawę. Siąść przy stole. A nie popijać w biegu między mieszaniem kaszy a myciem zębów. Siąść na krześle, a nie na Zygzaku czy innym ninjago. Rozsiąść się i położyć ręce na stole aż do lokci. Nie przemycać zupy łyżeczką, nie bronić cukru przed zakusami małych łapek, nie troszczyć się o kruchą równowagę szklanki z sokiem. Siąść, położyć te łokcie nieelegancko na stole, pić kawę z łomonosowa, w ciszy skonstruować listę zakupów na wyjazd narciarski. Ale nie, rypło się w momencie gdy otworzyłam lodówkę i oczom moim piwnym ukazał się obraz zniszczeń. Otóż opakowanie z papryczkami nadziewanymi w oleju postawione do góry nogami odsączy papryczki nadziewane z oleju. Olej się rozlał. Więc zamiast realizacji rozpustnego planu przedstawionego w akapicie pierwszym, ocierałam biały ser z oleju, jogurt z oleju, resztkę sosu szpinakowego z oleju, masło z oleju, dżem z oleju, dwie półki z oleju, ścierkę z gazy z oleju. I litowałam się ...